ਕਹਾਣੀ- ਵਲ਼ੈਤੀ ਵਾਂਢਾ

ਬਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ (ਬੈਡਫੋਰਡ)

ਮੋ: 7400717165

ਸਤਨਾਮ ਨੂੰ ਵਲ਼ੈਤ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਇਆਂ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤ ਗਏ, ਪਰ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨਾਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਇਆ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਲਈ ਸੱਦਿਆ। ਉਂਜ ਤਾਂ ਦੂਰੋਂਨੇੜਿਉਂ ਉਸ ਦੇ ਕਈ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਸਨ, ਪਰ ਬਹੁਤੇ ਨਿਰੇ ਪੈਸੇ ਦੇ ਪੁਜਾਰੀ। ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਆਪਣੀਆਂ ਦਿਹਾੜੀਆਂਫੁੱਟਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਸਨ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਕੁੱਝ ਸੋਚਦੇ ਹੋਣਗੇ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਨਵਾਂ-ਨਵਾਂ ਵਿਆਹਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਇਸ ਲਈਕੱਪੜੇ ਲੀੜਿਆਂ ਤੇ ਕਾਫ਼ੳਮਪ;ੀ ਖ਼ਰਚਾ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਜਾਂ ਫਿਰ ਕੁੱਝ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦਾ ਵਿਹਲ ਇੱਥੋਂ ਦੀ ਮਸ਼ੀਨੀ-ਜ਼ਿੰਦਗੀਨੇ ਖਾ ਲਿਆ।ਸਤਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਗੂੜ੍ਹਾ ਤੇ ਹਮਦਰਦ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਇਸ ਦਾ ਮਾਮਾ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਸੀ।ਰਿਸ਼ਤਾਇੰਨਾ ਗੂਹੜਾ ਕਿ ਦੋ ਵਾਰ ਮਾਂ- ਮਾਂ ਕਹਿਣ ਤੇ ਇੱਕ ਮਾਮਾ ਬਣਦਾ।ਉਹ ਮਾਮਾ, ਜੋ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇਮਾਮਿਆਂ ਵਾਂਗ ਅਜੇ ਵੀ ਭਾਣਜੇ ਸਤਨਾਮ ਲਈ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਦਿਲੀ ਖਿੱਚ ਰੱਖਦਾ ਸੀ। ਹਮਦਰਦੀ ਹੋਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਇੱਕ ਇਹਵੀ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਦਾ ਭਣੋਈਆ ਆਪਣੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰੇ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਸਤਨਾਮ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰਛੱਡ ਕੇ ਸਵਰਗ ਸਿਧਾਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਤਨਾਮ ਦੇ ਪਾਲਣ-ਪੋਸ਼ਣ ਤੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਉਸ ਦਾ ਮਾਮਾ ਆਪਣੀ ਹਿੰਮਤਅਨੁਸਾਰ ਵਲ਼ੈਤੋਂ ਚਾਰ ਪੈਸੇ ਭੇਜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦੇ ਰੰਡੇਪੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਮਹਿਸੂਸਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ।ਕਈ ਵਾਰ ਸੁਨੇਹਾ ਆਉਣ ਬਾਅਦ ਸਤਨਾਮ ਨੇ ਇੱਕ ਐਤਵਾਰ ਛੱਟੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਇਸ ਲੰਡਨ ਰਹਿੰਦੇਮਾਮੇ ਵੱਲ ਜਾਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਬਣਾ ਹੀ ਲਿਆ।ਚਿਰਾਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਮਾਮਾ ਮਾਮੀ ਜੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆਂ ਹੋਣਕਰਕੇ, ਸਤਨਾਮ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰ ਗੋਡੇ ਗੋਡੇ ਚਾਅ ਸੀ।ਸਤਨਾਮ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਸ਼ਮਿੰਦਰ ਨੇ ਸਵੇਰ ਦੇ ਕੋਈ 9 ਕੁਵਜੇ ਕਾਰ ਸਟਾਰਟ ਕੀਤੀ ਤੇ ਦਸ ਵੱਜਦੇ ਨੂੰ ਇਹ ਆਪਣੇ ਮਾਮੇ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।ਮਾਮੇ ਮਾਮੀ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹਿਆ। ਮਾਮੀ ਸਵਰਨੀ ਨੇ ਤਾਂ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰਆਪਣੀ ਗਲਵੱਕੜੀ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੁੱਟ ਲਿਆ, “ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਮੈਂ ਸਦਕੇ ਆਪਣੀ ਧੀ ਤੋਂ, ਭਾਗਾਂ ਨਾਲ ਸਾਡੀ ਬਹੂਸਾਡੇ ਘਰ ਆਈ। ਖੜ ਜਾ ਧੀਏ ਮੈਨੂੰ ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ ਤੇਲ ਚੋ ਲੈਣ ਦੇ।” ਮਾਮੀ ਨੇ ਤੇਲ ਚੁਆਇਆ ਅਤੇਭਾਣਜੇ ਭਾਣਜੀ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਵਾੜਿਆ। ਮਾਮਾ ਆਪਣੇ ਗੱਭਰੂ ਹੋਏ ਭਾਣਜੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ਹੋਇਆ।ਜਦੋਂ ਇਹ ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਭਾਰਤ ਗਏ ਸਨ ਤਾਂ ਸਤਨਾਮ ਅਜੇ ਕੱਛਾ ਪਹਿਨੀ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚਦੁੜੰਗੇ ਲਾਉਂਦਾ ਫਿਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀ ਗਿੱਠ ਲੰਬੀ ਨਲ੍ਹੀ ਚੋਂਦੀ ਸੀ।ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪੁਰਾਣਾ ਚੇਤਾ ਆ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕ੍ਰਿਸਮਸ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇਦੇਸ਼ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਸਤਨਾਮ ਕੋਈ ਪੰਜਾਂ ਸੱਤਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਇਕਹਰੇ ਜਿਹੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਮਾੜਕੂ ਜਿਹਾ ਮੁੰਡਾਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਮਾਮਾ ਇਸ ਦਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਬਾਲਾ ਕੱਢ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ‘ਤੇ ਸਮਾਨ ਟੰਗਿਆ ਭਾਣਜਾ ਭੁੰਜੇ ਲਾਹੁਣਲਈ ਚੀਕਾਂ ਮਾਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਬੜਾ ਸ਼ਰਮਾਕਲ ਅਤੇ ਸਿੱਧੇ ਜਿਹੇ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ‘ਤੇ ਝੱਗੇ ਦੇਬਟਨ ਵੀ ਪੁੱਠੇ-ਸਿੱਧੇ ਜਿਹੇ ਹੀ ਲਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਤੇ ਸੁੱਖ ਨਾਲ ਸੋਹਣਾ ਗੱਭਰੂ ਨਿਕਲਿਆ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹਨ ਨੂੰਚੰਗਾ ਹੁਸ਼ਿਆਰ। ਚੌਦ੍ਹਾਂ ਜਮਾਤਾਂ ਬਿਨਾਂ ਫੇਲ੍ਹ ਹੋਇਆਂ ਕਰ ਗਿਆ।ਗੁਰਨਾਮ ਆਪਣੇ ਭਾਣਜੇ ਨੂੰ ਫਰੰਟਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਵਰਨੀ ਆਪਣੀ ਭਾਣਜ-ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਡਾਈਨਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਈ।ਭਾਰਤ ਰਹਿੰਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੀ ਅਤੇ ਵਲ਼ੈਤ ਰਹਿੰਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੀ ਸੁੱਖ-ਸਾਂਦ ਪੁੱਛਣ ਬਾਅਦਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਤਨਾਮ ਨੂੰ ਵਲ਼ੈਤੀ ਪ੍ਰਾਹੁਣਚਾਰੀ ਵਾਲੀ ਸੁੱਖ-ਸਾਂਦ ਵੀ ਪੁੱਛ ਲਈ। ਟੇਬਲ ਤੇ ਵਿਸਕੀ, ਬਰਾਂਡੀਅਤੇ ਹੋਰ ਕਿੰਨੇ ਭਾਂਤ ਦੀਆਂ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਲਿਆ ਰੱਖੀਆਂ ਅਤੇ ਸਤਨਾਮ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕਿਹੜੀ ਪਾਵਾਂ?ਸਤਨਾਮ ਨੇ ਨਾਂਹ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਆਪਣੇ ਚਾਅ ਮੁਤਾਬਕ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਭਾਣਜੇ ‘ਤੇ ਪੀਣਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਤਨਾਮ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮਾਮੇ ਨੇ ਕੁੱਝ ਪਿਲਾਇਆਂ ਬਿਨਾਂ ਤਾਂ ਹੱਟਣਾ ਨਹੀਂ, ਚੱਲੋਬੀਅਰ ਨੂੰ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਕਿੳੇਂਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਥੋੜਾ ਨਸ਼ਾ ਹੈ। ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬੀਅਰ ਦੀਆਂ ਬੋਤਲਾਂਸਤਨਾਮ ਮੋਹਰੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀਆਂ।
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਤਨਾਮ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗਲਾਸ ਵਿੱਚ ਬੀਅਰ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਆਪ ਇੱਕ ਗਲਾਸੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਬਪਾਉਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਬਾਹਰੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀ ਘੰਟੀ ਖੜਕਾ ਦਿੱਤੀ। ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਬੋਤਲ ਦਾ ਅੱਧ-ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਡੱਟ ਵਿੱਚੇ ਛੱਡ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਬਾਹਰ ਇਸ ਦਾ ਸਾਂਢੂ ਬਖ਼ਤੌਰਾ, ਉਸ ਦੇ ਚਾਰ ਨਿਆਣੇਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ। ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਫ਼ੳਮਪ;ਤਿਹ ਬੁਲਾਈ ਤੇ ਪ੍ਰਾਹੁਣਿਆਂ ਨੂੰਅੰਦਰ ਲੈ ਆਇਆ।“ਬਖ਼ਤੌਰਿਆ ਤੂੰ ਆਉਣ ਲੱਗੇ ਨੇ ਫੂਨ ਵੀ ਨਾ ਖੜਕਾਇਆ। ਜਮੇਂ ਸ਼ਲੇਡਾ ਹੋਨਿੱਕਲਿਆ……।” ਗੁਰਨਾਮ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਢੂ ਉਤੇ ਸਾਢੂਆਂ ਵਾਲਾ ਵਿਅੰਗ ਕੱਸਿਆ।ਬਖ਼ਤੌਰੇ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀਸਵਰਨੀ ਨਾਲ ਡਾਇਨਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ, ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਮਿੰਦਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਬਖ਼ਤੌਰਾ ਅਤੇ ਨਿਆਣੇ ਫਰੰਟਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ।ਬਖ਼ਤੌਰਾ ਆਪਣੇ ਡਰੰਮ ਜਿੱਡੇ ਢਿੱਡ ਉੱਪਰ ਪੈਂਟ ਚਾੜ੍ਹਦਾ ਹੋਇਆ ਅੱਧਾ ਸੋਫਾ ਮੱਲ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ‘ਤੇ ਅੱਧੇ ਤੇ ਮਸਾਂ ਸਿਰਫ਼; ਦੋ ਨਿਆਣੇ ਬੈਠ ਸਕੇ। ਕੁਰਸੀਆਂ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦੇ ਦੋ ਨਿਆਣੇ ਸੋਫ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠੇ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ ਭਰਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬੈਠਣ ਲਈ ਜਗ੍ਹਾ ਮੰਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਹ ਵਿਚਾਰੇ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਹੀ ਘੁੱਟਹੋ ਕੇ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਖੜ੍ਹਿਆਂ ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਜਗ੍ਹਾ ਨਾ ਮਿਲੀ ਤੇ ਇੱਕ ਨੇ ਬੈਠੇਹੋਏ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਚੂੰਢੀ ਵੱਢੀ। ਚੂੰਢੀ ਵੱਢਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੇਰ ਮਾਰੀ ਜਿਵੇਂਢੱਡ ਸਾਨਗੀ ਵਾਲੇ ਜਥੇ ਵਿੱਚ, ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਨਗੀ ਵਜਾਉਣ ਵਾਲਾ ਢਾਡੀ ਹੇਕ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ।ਚੀਕ ਸੁਣਦਿਆਂ ਬਖ਼ਤੌਰੇ ਨੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕਿਸ ਨਿਆਣੇ ਦੀ ਗ਼ਲਤੀ ਹੈ, ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾਫਾਊਂਡਰੀ ਦੇ ਸੇਕ ਨਾਲ ਪਕਾਇਆ ਹੋਇਆ ਲੋਹੇ ਵਰਗਾ ਹੱਥ ਉਸ ਨਿਆਣੇ ਦੇ ਮਾਸੂਮ ਜਿਹੀ ਬੂਥੀ ਉੱਤੇਜੜ੍ਹ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਚੂੰਢੀ ਵੱਢੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਤਾਂ ਰੋ-ਰੋ ਕੇ ਕਮਰਾ ਸਿਰ ’ਤੇ ਚੁੱਕਲਿਆ। ਗੁੱਸੇ ’ਚ ਆਇਆ ਬਖ਼ਤੌਰਾ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਣ ਲੱਗਾ, “ਆਪਣੇ ਟੌਨ ’ਚਇਹ ਸਾਲੇ ਘਰ ਨਹੀਂ ਵੜਦੇ। ਇੱਥੇ ਦੇਖੋ ਇਹ ਹਰਾਮਦੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਕਿੱਦਾਂ ਝਪੱਟਾਂ ਲੈਂਦੇ ਆ……।” ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਬਖ਼ਤੌਰਾ ਦੂਸਰੇ ਨਿਆਣੇ ਦੇ ਕੰਨ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਠੋਕਦਾ, ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਂਢੂ ਦਾਗੁੱਸਾ ਠੰਡਾ ਕੀਤਾ ‘ਤੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਦੂਸਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ।ਵਿਸਕੀ ਅਤੇ ਬਰਾਂਡੀ ਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਬੋਤਲਾਂ ਲਾਗੇ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਸਾਂਢੂ ਨੂੰਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ, “ਕਿਹੜੀ ਪਾਵਾਂ ਸਾਂਢੂਆ?” ਬਖ਼ਤੌਰੇ ਨੇ ਵਿਸਕੀ ਲਈ ਆਪਣਾ ਤੋੜੇ ਜਿੱਡਾ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਗਲਾਸੀਭਰਨ ਦੀ ਹੀ ਦੇਰ ਸੀ ਕਿ ਬਖ਼ਤੀਰਾ ਇੱਕੋ ਵਾਰੀ ਸਾਰੀ ਗਲਾਸੀ ਖ਼ਾਲੀ ਕਰ ਗਿਆ। ਨਾਲ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਤਨਾਮ ਦੇ ਦੇਖਕੇ ਤੌਰ ਭੌਰ ਉਡ ਗਏ। ਇਸ ਆਦਮੀ ਨੇ ਨਾ ਤਾਂ ਸ਼ਰਾਬ ਵਿੱਚ ਸੋਡਾ ਮਿਲਾਇਆ, ਨਾ ਹੀ ਪਾਣੀ ਪਾਇਆ। ਦੂਸਰੀਗੱਲ ਦੀ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ ਕਿ ਉਹ ਭਾਰਤ ਰਹਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਸੁਣਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਵਲ਼ੈਤੀਏ ਤਾਂ ਸ਼ਰਾਬਨੂੰ ਸਿੱਪ ਸਿੱਪ ਕਰਕੇ ਪੀਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਤਾਂ ਪਿਆਸੇ ਝੋਟੇ ਵਾਂਗ ਸ਼ਰਾਬ ਨੂੰ ਚਾਹੜ ਗਿਆ।ਸ਼ਰਾਬ ਬਖ਼ਤੌਰੇ ਦੀ ਗਲ਼ ਦੀਆਂ ਨਾੜਾਂ ਦੇ ਥੱਲੇ ਉਤਰੀ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਲੱਗਾ ਸਿਆਸਤ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ।ਕੰਧ ਨਾਲ ਲਟਕਦੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਦੀ ਫੋਟੋ ਵੱਲ ਉਂਗਲ ਕਰਕੇ ਸਤਨਾਮ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਲੱਗਾ, “ਦੇਖ ਕਾਕਾਸਾਡੇ ਗੁਰੂ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ ਮੁਗ਼ਲਾਂ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮ ਵਿਰੁੱਧ ਕੌਮ ਤੋਂ ਵਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਅੱਜ ਦੇਕਿਸੇ ਵੀ ਸਿੱਖ ਲੀਡਰ ਨੂੰ ਆਖ ਪਈ ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਤੇ ਐਨੇ ਜ਼ੁਲਮ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ, ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਦਾ ਕੋਈ ਜੀਅਖ਼ਤਰੇ ਵਿੱਚ ਪਾ ਸਕਦਂੈ। ਕੋਈ ਇਸ ਪਾਸੇ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ। ਸਗੋਂ ਦੇਖੋ ਇਹ ਲੋਕ ਲੀਡਰੀ ਵਾਸਤੇ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂਲਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।” ਆਪਣੀ ਅੱਧ-ਵੱਢੀ ਦਾਹੜੀ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਅੱਗੇ ਬੋਲਿਆ,“ਇਹਨਾਂ ਘੜੰਮ ਚੌਧਰੀਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਫੱਕਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ।”ਖ਼ਾਲੀ ਗਲਾਸੀ ਦੇਖ ਕੇ ਅਤੇ ਬਖ਼ਤੌਰੇ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਮੱਧਮ ਪੈਂਦਿਆਂ ਜਾਂਚ ਕੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇਬਖ਼ਤੌਰੇ ਦੀ ਗਲਾਸੀ ਫਿਰ ਭਰ ਦਿੱਤੀ। ਆਪਣੀ ਗਲਾਸੀ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪਾ ਕੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਕਲੌਕ ਵੱਲ ਵੇਖਣਲੱਗਾ। ਕਲੌਕ 12 ਵਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।“ ਚੱਲ ਬਈ ਸਾਢੂਆ, ਤੈਨੂੰ ਪੱਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਣ ਕਰਾ ਲਿਆਂਵਾਂ।” ਪੱਬ ਦਾ ਨਾਂਸੁਣਦਿਆਂ ਸਾਰ ਬਖ਼ਤੌਰੇ ਨੇ ਕੰਨ ਖੜ੍ਹੇ ਕਰ ਲਏ। ਸਤਨਾਮ ਅਜੇ ਮਾੜੀ ਮੋਟੀ ਨਾਂਹ ਨੁਕਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਬਖ਼ਤੌਰਾ ਨੇ ਸੋਫ਼਼ੇ ਤੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਆਪਣੀ ਖਿੱਸਕਦੀ ਜਾਂਦੀ ਪੈਂਟ ਨੂੰ ਧੁੰਨੀ ਤੱਕ ਕਰ ਲਿਆ। ਗੁਰਨਾਮ ਨੇਆਪਣੀ ਬਟੂਆ ਵਿੱਚ ਸੌ ਕੁ ਪੌਂਡ ਹੋਰ ਪਾਇਆ ‘ਤੇ ਸਾਰੇ ਪੱਬ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਏ।
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਘਰੋਂ ਅਜੇ ਪੈਰ ਬਾਹਰ ਰੱਖੇ ਹੀ ਸਨ ਕਿ ਕੀ ਦੇਖਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਮਿਡਲੈਂਡ ਵਾਲਾ ਦੋਸਤ ਪਾਖਰ ਸੜਕ ਦੇ ਇੱਕ ਕੰਢੇ ਆਪਣੀ ਵੈਨ ਪਾਰਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ਉਸ ਵੈਨ ਦੇ ਖੁੱਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਚਾਰ ਕੁਹੋਰ ਭਾਈਬੰਦ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਵੱਲ ਜਾਣੀ ਪਛਾਣੀ ਜਿਹੀ ਨਿਗਾਹ ਨਾਲ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇਡੋਰੇ ਚੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸਨ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਦੀ ਤਾਂ ਪੱਗ ਦੀ ਨੋਕ ਵੀ ਕੰਨ ਵੱਲ ਹੋਈ ਪਈ ਸੀ।ਵੈਨ ਨੂੰ ਵਿੰਗਿਆਂ ਟੇਢਿਆਂ ਪਾਰਕ ਕਰਕੇ ਪਾਖਰ ਦੌੜ ਕੇ ਗੁਰਨਾਮ ਦੇ ਗਲ਼ ਨੂੰ ਆ ਚੁੰਬੜਿਆ।“ਮਿੱਤਰਾ ਤੂੰ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਟੌਨ ਅੋਣ ਦੀ ਸੌਂਹ ਪਾਈ ਆ, ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਵੱਡਿਆਂ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।” ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਦੇ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਆਪਸ ’ਚ ਏਨਾ ਪਿਆਰ ਹੈ ਕਿ ਵੰਡਿਆ ਹੀ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ। ਬਾਕੀ ਭਾਈਬੰਦ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾਉਣ ਲਈ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੱਜਣਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਲਾਲੀ ਸਾਫ਼ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਜਿੱਥੋਂ ਆਏ ਸਨ,ਉੱਥੋਂ ਦੋ ਦੋ ਹਾੜੇ ਲਾ ਕੇ ਆਏ ਹੋਣ। ਇੱਕ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਮਿੰਨਾ ਮਿੰਨਾ ਨਸ਼ਾ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਤੱਤੀਆਂ ਫਾਊਂਡਰੀਆਂ ਦੇ ਰਾੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਹੱਥ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਨੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ ਹੱਥ ਘੁੱਟ ਕੇਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾਈ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚਿਰਾਂ ਦੇ ਜਾਣਦੇ ਪਛਾਣਦੇ ਹੋਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਲਈ ਕਾਫ਼ ਪਿਆਰ ਹੋਵੇ।ਪਾਖ਼ਰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਖੜੇ ਭਾਈਬੰਦ ਸਾਧੂ ਵੱਲ ਉਂਗਲੀ ਕਰਕੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਲੱਗਾ, “ਇਸਦੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਹੀਥਰੋ ਏਅਰ ਪੋਰਟ ’ਤੇ ਚਾੜ੍ਹ ਕੇ ਆਏ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਪਈ ਏਨੀ ਦੂਰ ਆਏ ਹੋਏਹਾਂ, ਜਾਂਦੇ-ਜਾਂਦੇ ਆਪਣੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।” ਬਾਕੀ ਤਿੰਨਾਂ ਬੰਦਿਆਂ ਵੱਲ ਉਂਗਲੀ ਕਰਕੇ ਆਖਣਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਫਾਊਂਡਰੀ ’ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਵੇਂ ਆਏ ਪ੍ਰਾਹੁਣਿਆਂਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਪੀਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਿੱਧੇ ਪੱਬ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਹੈ।ਬਹੁਤਿਆਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਪੱਬ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਇਸ ਸਾਰੀ ਬਰਾਤ ਨੂੰ ਪੱਬ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ।ਪੱਬ ਵਿੱਚ ਵੜਦਿਆਂ ਸਾਰ ਹੀ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅੱਠ ਬੀਅਰ ਦੇ ਲੱਤ ਜਿੱਡੇ ਗਲਾਸਾਂ ਦਾ ਹੁਕਮ ਪੱਬ ਦੇਗਮਨੇ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਕਾਊਂਟਰ ਦੇ ਲਾਗੇ ਬੈਠੇ ਗੋਰੇ ਆਪਸ ’ਚ ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਗੱਲਾਂਕਰ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਐਨੇ ਬੀਅਰ ਦੇ ਗਲਾਸ ਹਫ਼ੳਮਪ;ਤੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੀਣੇ ਪਰ ਇਹ ਮਿਸਟਰ ਸਿੰਘ ਤਾਂਇੱਕੋ ਵਾਰ ਅੱਠਾਂ ਗਲਾਸਾਂ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦੇ ਗਿਆ।ਗੁਰਨਾਮ ਨੇ ਨਾਲ ਹੀ ਪੰਜ ਸੱਤ ਪੈਕਟ ਕ੍ਰਿਸਪਾਂ ਦੇ ਅਤੇ ਹੋਰਮੂੰਗਫਲੀ ਵਗੈਰਾ ਲਈ ਵੀ ਆਰਡਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਗਲਾਸ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਥਾਈਂ ਟਿਕਾ ਕੇ ਗੁਰਨਾਮਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ ’ਤੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਅਜੇ ਕੋਡਾ ਹੋਇਆ ਹੀ ਸੀ, ਮਿਡਲੈਂਡ ਵਾਲੇ ਸੱਜਣਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨੇ ਗੁਰਨਾਮਸਿੰਘ ‘ਤੇ ਤਾਸ਼ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਚ੍ਹਾੜ ਦਿੱਤਾ। ਜ਼ਿਆਦਾ ਬੰਦੇ (ਖਿਡਾਰੀ) ਦੇਖ ਕੇ ਗੁਰਨਾਮ ਦੋ ਤਾਸ਼ਾਂਫੜ ਲਿਆਇਆ। ਇੱਕ ਤਾਸ਼ ਮਿਡਲੈਂਡ ਵਾਲੇ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਨੇ ਸਾਂਭ ਲਈ ਤੇ ਦੂਜੀ ਗੁਰਨਾਮ ਦੇ ਸਾਂਢੂ ਹੋਰੀਂ।ਤਾਸ਼ ਦੀਆਂ ਅਜੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਹੀ ਵਾਜੀਆਂ ਲਾਈਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ ਕਿ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇਗਲਾਸਾਂ ਵੱਲ ਨਿਗਾਹ ਮਾਰੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗਲਾਸ ਖ਼ਾਲੀਆਂ ਵਰਗੇ ਹੋਏ ਪਏ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗਲਾਸਾਂ ਵਿੱਚ ਐਨੀਕੁ ਬੀਅਰ ਛੱਡੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਆਦਮੀ ਦੀ ਗਸੀ ਭੰਨਣੀ ਹੋਵੇ। ਤਾਸ਼ ਦੀ ਵਾਜ਼ੀ ਵਿੱਚੇ ਛੱਡਦਾਹੋਇਆ ਗੁਰਨਾਮ ਹੋਰ ਬੀਅਰ ਲੈਣ ਚਲਿਆ ਗਿਆ। ਜਾਂਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਕ੍ਰਿਸਪਾਂ ਅਤੇ ਮੂੰਗਫਲੀ ਵਾਲੇ ਪੈਕਟ ਵੀਡਸਟ ਬਿੰਨ ਵਿੱਚ ਪਾ ਗਿਆ ਜਿਹੜੇ ਕਿ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਨੇ ਟੇਬਲ ਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਿਲਾਰੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇਤਾਜ਼ੇ ਵੱਢੇ ਹੋਏ ਕੁੱਕੜ ਦੇ ਖੰਭ ਖਿਲਰੇ ਪਏ ਹੋਣ।ਜਦੋਂ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਫੇਰ ਅੱਠ ਗਲਾਸ ਭਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਨਾਲ ਦੇ ਗੋਰੇ ਫੇਰ ਕਾਨਾਫੂਸੀਕਰਕੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਪਰ ਗਮਨੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੱਖ ਜਿਹੀ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਉਹ ਹਾਸਾ ਵਿੱਚੇ ਹੀ ਛੱਡ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਗਏ।ਬੀਅਰ ਦੀ ਮੋਟੀ ਗਾਹਕੀ ਨਾਲ ਪੱਬ ਗਮਨੇ ਦੀ ਗੱਲੇ ਵਿੱਚ ਰੌਣਕਾਂ ਜੁ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।ਬੀਅਰ ਟੇਬਲ ’ਤੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਸਾਰ ਫਿਰ ਤਾਸ਼ ਦਾ ਮੈਦਾਨ ਗਰਮ ਹੋ ਗਿਆ। ਬੀਅਰ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਜਦੋਂਇਨ੍ਹਾਂ ਸੱਜਣਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਇਕੱਠੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਰਾਮਾਤ ਦਿਖਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਸਾਰੇ
ਭਾਈਬੰਦ ਹੁਣ ਕਾਫ਼ੳਮਪ;ੀ ਰੌਲਾ ਰੱਪਾ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਕਿਸੇ-ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਇਹ ਬੰਦੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਝੱਪਟਾਂਲੈਂਦੇ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਵੰਡ ਵੰਡਾਈ ਹੋ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਪੱਬ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਗੋਰੇ ਹੁਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੰਦਿਆਂ ਵੱਲਕੌੜੀ ਮੱਝ ਵਾਂਗ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਪੱਤੇ ਸੁੱਟਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਅਤੇ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਆੜੀ ਤੋਂ ਹੋਈਮਾੜੀ ਪਤਲੀ ਗ਼ਲਤੀ ਨਾਲ ਇਹ ਭਾਈਬੰਦ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਹਿਸ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੋਈ ਮੰਨਿਆ ਦੰਨਿਆਂ ਵਕੀਲਕੇਸ ਝਗੜਦਾ ਹੋਵੇ।ਕਾਫ਼ੳਮਪ;ੀ ਕਾਂਵਾਂ ਰੋਲੀ ਪਈ ਦੇਖ ਕੇ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਗੋਰੇ ਪੱਬ ਛੱਡ ਗਏ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਦੂਸਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੇ ਨਫ਼ੳਮਪ;ਰਤ ਸਾਫ਼ੳਮਪ; ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਰੌਲਾ ਏਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇਗੋਰਿਆਂ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਢੋਲ ਦੇ ਡਗਿਆਂ ਵਾਂਗ ਇਨ੍ਹਾਂ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਦੀ ਰੌਲੀ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਜ਼ੋਰ ਨਾਚਲਿਆ ਤਾਂ ਇੱਕ ਨਸਲੀ ਜਿਹਾ ਘੋਨਮੋਨ ਛੋਕਰਾ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚਲੱਗੇ ਹੋਏ ਗਾਣਿਆਂ ਦੇ ਸਪੀਕਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਹੋਰ ਉੱਚੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਸਤਨਾਮ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਂਵਾਂ ਰੌਲੀ ਤੋਂਤੰਗ ਪੈ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਸਪੀਕਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਹੋਰ ਉੱਚੀ ਹੋਣ ਨਾਲ ਇਹ ਸੱਜਣ ਹੋਰ ਉੱਚੀ ਬੋਲਣ ਲੱਗੇ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂਸਤਨਾਮ ਦਾ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਕਿ ਪੱਬ ’ਚੋਂ ਭੱਜ ਜਾਵੇ, ਪਰ ਇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰਕੇ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਵਾਂਢੇ ਆਇਆਹੋਇਆ ਹੈ।ਜਦੋਂ ਗਲਾਸ ਅੱਧ ਤੋਂ ਜ਼ਰਾ ਥੱਲੇ ਹੋਏ ਦੇਖੇ ਤਾਂ ਗੁਰਨਾਮ ਹੋਰ ਗਲਾਸ ਲੈਣ ਉੱਠਿਆ। ਸਤਨਾਮ ਤੋਂਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਗਲਾਸ ਨਾ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਫਰਜ਼ੀ ਨਾਂਹ ਵੀ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਸਗੋਂ ਦੂਜੀ ਤਾਸ਼ ਵਾਲੀ ਢਾਣੀ ਵਿੱਚ ਜੁਟੇਮਿਡਲੈਂਡ ਵਾਲੇ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੱਜਣ ਮੂੰਹ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ ਜਿਸ ਨੇ ਸ਼ਾਇਦ ਪਿਛਲੇਹਫ਼ੳਮਪ;ਤੇ ਦੀ ਸ਼ੇਵ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ, “ਗੁਰਨਾਮ ਸਿਆਂ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਤਾਂ ਡੱਬਲ ਬਰਾਂਡੀ ਭਰਾ ਲਿਆਈਂ। ਇਸ ਸਾਲੀ ਬੀਅਰ ਨਾਲਤਾਂ ਢਿੱਡ ਭਰ ਗਿਆ।”ਇਹ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਇਸ ਨੂੰ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈ ਗਿਆ ‘ਤੇਆਖਣ ਲੱਗਾ, “ਸਾਲਿਆ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਭੁੱਖ ਨੰਗ ਖਿਲਾਰਦਾਂ। ਕਦੀ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਟੌਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਏਦਾਂ ਡਬਲਾਂਪੀਂਦਾਂ ਹੁੰਦਂੈ। ਉਥੋਂ ਤਾਂ ਅੱਧਾ ਗਲਾਸ ਲਿਆ ਕੇ ਪੱਬ ਦੇ ਇੱਕ ਖੂੰਜੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੁੰਦੈਂ, ਪਈ ਕਿਸੇਨੂੰ ਗਲਾਸ ਨਾ ਭਰਾਉਣਾ ਪੈ ਜਾਏ।”ਇਹ ਤਾਹਨਾ ਜਿਹਾ ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੇ ਭਾਈਬੰਦ ਨੇ ਸੁਣਿਆ ਉਹ ਤਾਂ ਉਸ ਤੇ ਗਲਾਸ ਚੁੱਕ ਕੇ ਪੈ ਗਿਆ।ਉਸ ਨੇ ਦੂਸਰੇ ਭਾਈਬੰਦ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਗਲਾਸ ਮਾਰ ਹੀ ਦੇਣਾ ਸੀ, ਜੇ ਪਾਖ਼ਰ ਵਿੱਚ ਪੈ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾਛੁਡਾਉਂਦਾ। ਪਾਖ਼ਰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਿਆਏ ਇਨ੍ਹਾਂ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਨੂੰ ਫਿਟਕਾਰਾਂ ਪਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆਬੋਲਿਆ, “ਕੰਜਰੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਥੇ ਇਸ ਕਰਕੇ ਲਿਆਇਆ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸਿਰ ਪਾੜੋ ਅਤੇਆਪਣੀ ਭੁੱਖ ਨੰਗ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰੋ।”ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਭਾਈਵੰਦ ਤਾਸ਼ ਖੇਡਣੋਂ ਹਟ ਗਏ ਸਨ। ਗੋਰੇ ਕਾਊਂਟਰ ਦੇ ਲਾਗੇ ਝੱੁਰਮਟ ਜਿਹਾ ਬਣਾ ਕੇ ਇਹਸਾਰਾ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖਦੇ ਰਹੇ। ਪੱਬ ਦੇ ਗਮਨੇ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ ਪੱਬ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਭੇਜ ਦੇਣਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਕੀਤਾ, ਸ਼ਾਇਦ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਰਸੂਖ਼ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਗਾਹਕੀ ਜਾਂਦੀ ਦੇਖ ਕੇ।ਪਾਖ਼ਰ ਅਤੇ ਸਤਨਾਮ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਬਖ਼ਤੌਰਾ ਅਤੇਦੂਸਰੇ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਦੀ ਰੂਹ ਅਜੇ ਹੋਰ ਬੀਅਰ ਨੂੰ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਪਾਖਰ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣ ਤੇ ਉਹ ਸਾਰੇਸੱਜਣ ਪੱਬ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਲੱਗੇ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵਿੱਚ ਵੱਜਦੇ ਬਾਹਰ ਆ ਰਹੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਗੋਰਿਆਂ ਨੂੰਆਰਾਮ ਜਿਹਾ ਆਉਂਦਾ ਮਾਲੂਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਉਹ ਇਸ ਤਰਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇਪੈਲਸ ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਸਮੇਂ ਚੱਲਦਾ ਡੀਜੇ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ।ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਾਹੁਣਿਆਂ ਨੂੰ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਘਰ ਲੈ ਆਇਆ ‘ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫਰੰਟ ਰੂਮ ਵਿੱਚਬਿਠਾ ਕੇ ਆਪ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਮਦ ਬਾਰੇ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਸੂਚਨਾ ਦੇਣ ਚਲਿਆ ਗਿਆ।“ਸਵਰਨੀਏ, ਤੀਹ ਚਾਲੀ ਰੋਟੀਆਂ ਹੋਰ ਰਾੜ ਲਈਂ, ਮਿਡਲੈਡੀਆ ਪਾਖਰ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਭਾਈਵੰਦ ਆਏ ਹਨ। ਹਾਂ ਸੱਚਚੇਤਾ ਆ ਗਿਆ, ਜੇ ਮੀਟ ਥੋੜਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਵੀਹ ਕੁ ਆਂਡੇ ਤੁੱੜਕ ਲਵੀਂ।” ਇਹ ਸਰਕਾਰੀ ਹੁਕਮ ਸੁਣ ਕੇ ਸਵਰਨੀ
ਦਾ ਮੂੰਹ ਬਰੂ ਖਾਧੀ ਬੱਕਰੀ ਵਰਗਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਸਵਰਨੀ ਅਤੇ ਸ਼ਮਿੰਦਰ ਜਿਹੜੀਆਂ ਕਿ ਤਿੰਨਾਂ ਘੰਟਿਆਂ ਤੋਂਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਸ ਆਹਰ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਇਹ ਪੰਜ ਹੋਰ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਹੁਕਮ ਚੜ੍ਹਗਿਆ।ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਘਰ ਆਏ ਪ੍ਰਾਹੁਣਿਆਂ ਦੀ ਰੋਟੀ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਸ਼ੁਭ ਸੁਨੇਹਾਆਪਣੀ ਧਰਮ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਦੇਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਰਸੋਈ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਰਹੀਕਿ ਕਦੋਂ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਆਉਂਦਾ ‘ਤੇ ਕਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੂਹਰੇ ਸ਼ਰਾਬ ਰੱਖੇ। ਜਿਸ ਭਾਈਬੰਦ ਨੇ ਪੱਬ ਵਿੱਚ ਡਬਲਬਰਾਂਡੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਸੀ ਉਹ ਤਾਂ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਲਾਗੇ ਜਾ ਕੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਬਿੜਕ ਵੀ ਲੈ ਆਇਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦੀਸ਼ਰਾਬ ਬਿਨਾਂ ਜਾਨ ਨਿਕਲਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਭਾਈਬੰਦ ਦੇ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਆਇਆ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਗੁਰਨਾਮਸਿੰਘ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਵੜਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ।ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਅੱਠ ਦਸ ਗਲਾਸੀਆਂ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢੀਆਂ ਅਤੇ ਟੇਬਲ ਤੇ ਟਿਕਾਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਭਾਂਤ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਬੋਤਲਾਂ। ਸਤਨਾਮ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉੱਠਿਆਤੇ ਉਸ ਨੇ ਸਾਰੇ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਨੂੰ ਗਲਾਸੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਬ ਪਾ ਦਿੱਤੀ। ਅਜੇ ਸਤਨਾਮ ਕੋਕ ਵਾਲੀ ਬੋਤਲ ਦਾ ਡਟਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਭਾਈਬੰਦ ਗਲਾਸੀ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਸਾਹ ਪੀ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਪੱਬ ਵਿੱਚ ਡੱਬਲ ਬਰਾਂਡੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀਸੀ।ਆਪੋ ਆਪਣੀਆਂ ਗਲਾਸੀਆਂ ਲਾਗੇ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਭਾਈਬੰਦ ਦੋ ਦੋ ਦੀਆਂ ਜੋਟੀਆਂ ਬਣਾ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚਜੁੱਟੇ ਪਏ । ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਸ਼ਾਇਦ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਠੇਕੇ ਦੇ ਝੱਗੜੇ, ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਫਸਲਾਂ ਦੇ ਥੋੜੇਭਾਅ, ਐਨ ਆਰ ਆਈਆਂ ਦੀਆਂ ਭੰਗ ਦੇ ਭਾੜੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵਿੱਕਦੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਵਾਰੇ ਸਨ।ਪਹਿਲੀ ਗਲਾਸੀ ਪੀਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਭਾਈਬੰਦ ਆਪਣੇ ਆਪ ਸ਼ਰਾਬ ਪਾ ਪਾ ਪੀ ਰਹੇ ਸਨ। ਪੱਬ ਵਾਂਗਰੌਲਾ ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਵੀ ਜ਼ੋਰਾਂ ਤੇ ਪੈਣ ਲੱਗਾ। ਹਰੇਕ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ’ਚ ਅੱਖੜ-ਪੁਣਾ ਆਉਣ ਲੱਗਾ। ਹਰ ਭਾਈਬੰਦ ਜਿਹੜੀਵੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਮਾੜੀ ਮੋਟੀ ਗਾਲ ਕੱਢ ਕੇ ਹੀ ਕਰਦਾ।ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਣ ਨਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਭਾਈਵੰਦਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਡੇਲੇਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਨਿਕਲਣ ਨੂੰ ਫਿਰਦੇ ਸਨ।ਉਹ ਗੱਲ ਤਾਂ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਬੈਠੇ ਭਾਈਵੰਦ ਨਾਲ ਕਰਦੇ, ਪਰ ਦੇਖਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ।ਪੱਬ ਵਿੱਚ ਡੱਬਲ ਬਰਾਂਡੀ ਮੰਗਣ ਵਾਲਾ ਸੱਜਣ ਪਿਸ਼ਾਬ ਕਰਨ ਗਿਆ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚੋਂਮੁੜਿਆ ਹੀ ਨਾ। ਟੇਬਲਾਂ ਤੇ ਰੋਟੀ ਪਰੋਸ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਕਾਫ਼ੳਮਪ;ੀ ਚਿਰ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ‘ਤੇ ਫੇਰ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰਅਣਗੌਲਿਆਂ ਛੱਡ ਕੇ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲੱਗ ਪਏ।ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਫ਼ਿੳਮਪ;ਕਰ ਪੈ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਭਾਈਵੰਦ ਕਿਸੇ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਨਾ ਫੱਸ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਪਹਿਲਾਂਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਪਈ ਕਿਤੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਵੈਨ ਵਿੱਚ ਨਾ ਜਾ ਬੈਠਾ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਉਹ ਵੈਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਟਾਇਲਟ ਕੋਲ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਅੰਦਰ ਉਸ ਭਾਈਬੰਦ ਨੂੰ ਘੁਰਾੜੇ ਮਾਰਦੇ ਸੁਣਿਆ।ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਸੀ, ਪਰ ਕੁੰਡੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਾਰੀ ਹੋਈ। ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਜਦੋਂ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆਤਾਂ ਅੱਧ ਨੰਗੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਸੱਜਣ ਟਾਇਲਟ ’ਤੇ ਬੈਠਾ-ਬੈਠਾ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਸਿਰ ਕੰਧ ਨਾਲ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਪੈਂਟ ਦੇ ਪੌਂਚੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਫਸੇ ਹੋਏ ਸਨ।ਫਰਸ਼ ਉਸ ਦੀਆਂਉਲਟੀਆ ਨਾਲ ਲਿਬੱੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਪੈਂਟ ਠੀਕ ਠਾਕ ਕੀਤੀ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫਰੰਟ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੈ ਆਇਆ ਤਾਂ ਕਿਉਹ ਥੋੜ੍ਹੀ ਬਹੁਤ ਰੋਟੀ ਖਾ ਲਵੇ। ਉਸ ਭਾਈਬੰਦ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹ ਗੁਰਨਾਮਸਿੰਘ ਦਾ ਮੋਢਾ ਫੜ ਕੇ ਭੈਰੋਂ ਦੀ ਚਾਲੇ ਤੁਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਫਰੰਟ ਰੂਮ ਤੱਕ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਉਸ ਨੂੰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਲੈ ਆਇਆ। ਪਰ ਅੰਦਰ ਵੜਦਾ ਉਹ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਸਾਂਭਿਆ ਨਾ ਗਿਆ, ‘ਤੇ ਉਹ ਧੜੰਮ ਕਰਦਾਰੋਟੀ ਵਾਲੇ ਟੇਬਲ ਤੇ ਹੀ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਦਾਲਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਕੋਲੀਆਂ ਤੇ ਪਲੇਟਾਂ ਸਾਰੇ ਫਰੰਟ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਖਿੱਲਰ ਗਈਆਂ।ਸਾਰੇ ਕਾਰਪੈਟ ਤੇ ਮੀਟ, ਖੱਟਾ ਤੇ ਸਬਜ਼ੀ ਖਿੱਲਰੀ ਪਈ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਦਿਆਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੇ ਡੁੱਲ੍ਹੀਆਂਦਾਲਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ-ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਬਣਾ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਕਾਰਪੈਟ ਤੇ ਬਸਾਰ ਰੰਗੇ ਕਿੰਨੇ ਫੁੱਲ ਬੂਟੇ ਬਣ ਗਏਸਨ। ਦਾਲਾਂ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਸਾਰੇ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੱਕ ਗਏ। ਇੱਕ ਸੱਜਣ ਦੀ ਦਾੜ੍ਹੀ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਜੇ ਵੀ ਦਾਲ ਚੋਅਰਹੀ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਉਸ ਡਿੱਗੇ ਹੋਏ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਨੂੰ ਉੱਠਾ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਵਹੁਟੀ ਵਾਂਗਸਿਰ ਆਪਣੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਸੁੱਟੀ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕਮੀਜ਼ ’ਚੋਂ ਦਾਲ ਖੱਟੇ ਦਾ ਰਲਿਆ ਜਿਹਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਡਿੱਗ ਰਿਹਾਸੀ।ਮੂੰਹ ਜਿਹੜਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਲਟੀਆਂ ਨਾਲ ਰੰਗ ਬਰੰਗਾ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਤੇ ਚਿਕਨ ਦੀ ਤਰੀ ਹੋਰ ਰੰਗਚਾੜ੍ਹ ਗਈ। ਪੈਂਟ ਸਾਰੀ ਭਿੱਜੀ ਪਈ ਸੀ, ‘ਤੇ ਉਹ ਕੁੱਝ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।ਸਾਰੇ ਬੰਦੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਝਾੜ ਰਹੇ ਸਨ ‘ਤੇ ਪਾਖਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਰੋਟੀਖਲ੍ਹਾਂਇਆਂ, ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਦਿੰਦਾ ਵੈਨ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ। ਉਹ ਏਨਾਂ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਜਾਂਦੇਹੋਏ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਵੀ ਨਾ ਬੁਲਾ ਹੋਈ। ਉਸ ਦੀ ਸਾਰੀ ਪੀਤੀ ਸ਼ਰਾਬ ਹੁਣ ਉਤਰ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਡਰਾਈਵਿੰਗ ਸੀਟ ‘ਤੇ ਬੈਠਾ ਅਜੇ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਦੇਖਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਰਾਹੀਂ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਭਾਈਬੰਦ ਨੂੰ ਘੂਰੀਆਂਵੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਬਾਕੀ ਭਾਈਬੰਦਾਂ ਦੀ ਹੋਰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਦੀ ਰੋਜ਼ੀ ਹੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ।ਉਸ ਨੇ ਕਚੀਚੀਆਂ ਵੱਟਦੇਨੇ ਵੈਨ ਸਟਾਰਟ ਕੀਤੀ ‘ਤੇ ਐਮ ਵੰਨ ਦੇ ਰਸਤੇ ਮਿਡਲੈਂਡ ਵੱਲ ਪਾ ਲਈ।ਬਖ਼ਤੌਰਾ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਸ਼ਰਾਬ ਵੱਲੋਂ ਕੱਚਾ-ਭੁੰਨਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਅੰਦਰੋਂ-ਅੰਦਰੀਂ ਖਿਿਝਆ ਪਿਆਸੀ, ਕਿ ਇੱਹ ਮਿਡਲੈਂਡ ਦੇ ਭਾਈਬੰਦ ਉਸ ਦੇ ਪੀਣ ਦਾ ਸੁਆਦ ਹੀ ਖ਼ਰਾਬ ਕਰ ਗਏ। ਸਤਨਾਮ, ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ,ਸਵਰਨੀ ਅਤੇ ਸ਼ਮਿੰਦਰ ਸਾਰੇ ਹੱਥੋਂ ਹੱਥੀਂ ਫਰੰਟ ਰੂਮ ਸਾਫ਼ੳਮਪ; ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਕੋਈ ਟੇਬਲ ਸਾਫ਼ੳਮਪ; ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕੋਈਕਾਰਪੈਟ ਸਾਫ਼ੳਮਪ; ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਕੋਈ ਕੰਧਾਂ ਦੇ ਪੇਪਰ ਤੇ ਦਾਲ ਨਾਲ ਪਏ ਘੁੱਗੀਆਂ ਮੋਰ ਸਾਫ਼ੳਮਪ; ਕਰ ਰਿਹਾਸੀ। ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਕਈਆਂ ਮਿੰਟਾਂ ਦਾ ਚੁੱਪ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਆਖ਼ਰ ਇਹਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲ ਹੀ ਗਏ, “ ਕਾਕਾ ਤੁਹਾਡਾ ਵਾਂਢਾ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਹੁਰੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਨੇ ਮਿੱਟੀ ‘ਚ ਹੀ ਮਿਲਾ ਤਾ।” ਫੇਰ ਉਹਬਾਲਟੀ ’ਚ ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਬਸਾਰ-ਰੰਗਾ ਪਾਣੀ ਨਚੋੜ ਕੇ ਟੇਬਲ ਸਾਫ਼ੳਮਪ; ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ।