ਰਜਨੀ ਵਾਲੀਆ ਕਪੂਰਥਲਾ
ਥੋੜਾ ਬਹੁਤ ਤੋ ਦਰਦ ਆਨੇਂ ਦੋ,
ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਮੇਂ।
ਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਬੀ ਤੜਪ ਕਾ,
ਮਜਾ ਲੇ ਸਕੂੰ।
ਮੈਂ ਗਮ ਕੀ ਚਾਦਰ,
ਲੀਏ ਖੜਾ ਰਹਾ।
ਅਰੇ ਤੁਮ ਦੇ ਸਕੋ ਔਰ,
ਮੈਂ ਬੀ ਸਜ਼ਾ ਲੇ ਸਕੂੰ।
ਮੈਂ ਲਿਖ ਸਕੂੰ ਕੇ ਦੋਖਾ,
ਖਾਇਆ ਹੈ ਕਿਸ ਕਦਰ।
ਦੇਖੋ ਆਂਸੂ ਬਹਤੇ ਹੈਂ,
ਕਿਸ ਰਵਾਨੀ ਕੀ ਤਰਹ।
ਮੈਂ ਸੁਨਾਤਾ ਹੂੰ ਔਰ ਲੋਗ,
ਬੀ ਸੁਨਤੇ ਹੈਂ ਬਹੁਤ ।
ਮੇਰਾ ਕਿੱਸਾ ਆਜ ਕਲ,
ਕਹਾਨੀ ਕੀ ਤਰਹ।
ਵਕਤ ਪੜਨੇ ਪੇ ਕਿਤਨੋਂ
ਨੇ ਰੰਗ ਦਿਖਾਏ ਹੈਂ।
ਕੇ ਮੈਨੇਂ ਸੋਚਾਂ ਨਾ ਥਾ,
ਕਿ ਹਮ ਰੁਲ ਜਾਏਂਗੇ।
ਜ਼ਖਮ ਮੇਂ ਮਿਲ ਜਾਏਂਗੇ,
ਹਮ ਦਰਦ ਬਨ ਕਰ।
ਕਿ ਆਖੋਂ ਮੇਂ ਆਂਸੂ,
ਬਨ ਕੇ ਗੁਲ ਜਾਏਂਗੇ ।
ਕਈ ਬਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਤੋ ਕੀ,
ਮਗਰ ਸਾਮਨਾ ਨਾ ਹੋ ਪਾਇਆ।
ਦਿਲ ਮੇਂ ਜ਼ਹਿਰ ਲੇ ਕੇ,
ਮੂੰਹ ਪੇ ਮੂਖੋਟਾ ਡਾਲ ਆਏ ਹੋ।
ਤੁਮ ਨੇਂ ਜੋ ਖੇਲ ਖੇਲਾ ਹੈ,
ਹਮ ਤੋ ਯਕੀਨਨ ਅਬ ਹਾਰੇਂਗੇ।
ਹਮ ਕੈਸੇ ਸੰਭਲੇਂਗੇ ਤੁਮ ਤੋ,
ਖੁਦ ਕੋ ਸੰਭਾਲ ਆਏ ਹੋ।
ਹਮਨੇਂ ਦਿਲ ਚੁਰਾਨੇਂ ,
ਕੀ ਸਜ਼ਾ ਪਾ ਲੀ ਗਾਲਿਬ।
ਅਬ ਦੀਰੇ ਦੀਰੇ ਮਰਨੇਂ,
ਕੋ ਬੀ ਤਈਆਰ ਹੈਂ ।
ਆਸ਼ਿਕ ਹੈਂ ਫਕੀਰੋਂ ਕੀ,
ਤਰਹ ਜੀਤੇ ਹੈਂ।
ਬਿਨ ਤੇਰੇ ਕਿਸ ਕੋ ਜੀ ਨੇ,
ਕੀ ਪੜੀ ਹੈ ਹਮ ਬੀਮਾਰ ਹੈਂ।
ਇਸ ਇਸ਼ਕ ਕੀ ਇਬਾਦਤ ਮੇਂ,
ਤਾ ਉਮਰ ਬੀਤਾਨੀ ਹੋਗੀ।
ਰਜਨੀ ਨੇ ਕਹਾ ਟੂਟ ਕਰ,
ਬਿਖਰਨਾ ਥਾ ਤੋ ਮਤ ਟੂਟਤੇ।
ਅਬ ਰੇਤ ਕੀ ਤਰਹ ਹਾਥੋਂ ਸੇ,
ਕਿਰ ਗਏ ਜ਼ਾਲਿਮ।
ਅਰੇ ਅਬ ਬੀ ਹਾਥੋਂ ਮੇਂ,
ਰਹਤੇ ਅਗਰ ਨਾ ਛੂਟਤੇ।
ਦੇ ਕੇ ਗ਼ਮ ਜਾਨੇ ਵਾਲਾ,
ਅਬੀ ਜ਼ਸ਼ਨ ਏ ਆਲਮ ਮੇ ਹੈ।
ਵੋ ਕਹਤਾ ਹੈਂ ਜਖਮ ਬੀ ਲੋ,
ਔਰ ਆਹ ਬੀ ਮਤ ਕਰੋ।
ਹਮਨੇਂ ਜੀਨੇ ਨਹੀਂ ਦੇਨਾ ਤੁਮਹੇਂ,
ਤੁਮ ਜੀਨੇ ਕਾ ਗੁਨਾਂਹ ਮਤ ਕਰੋ।
