ਰਜਨੀ ਵਾਲੀਆ
ਸਦਾ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦੀ ਸੇਵਾ,
ਕਰਮਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਹਿੱਸੇ ਆਵੇ |
ਸ਼ਾਇਰ ਆਪਣੀ ਲਿਖਤ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ,
ਕੁੱਲ ਆਲਮ ਰਸਤੇ ਪਾਵੇ |
ਗੂੜ ਗਿਆਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ,
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਮਝਾਵੇ |
ਰਜਨੀ ਜੋ ਵਿਸ਼ਵਾਸਘਾਤ ਕਰੇਂਦਾ,
ਉਹ ਇੱਕ ਦਿਨ ਧੋਖਾ ਖਾਵੇ |
ਦੋਹੜਾ
ਕਦੇ ਵੀ ਮੰਜਿਲ ਸਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ,
ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਹੰਕਾਰੀ |
ਉਸਨੂੰ ਚੌਗਿਰਦੇ ਮੈਂ ਦਿਸਦੀ ਏ,
ਤੇ ਮੱਤ ਜਾਂਦੀ ਏ ਮਾਰੀ |
ਉਹ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਖੜਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ,
ਪਰ ਆਉਂਦੀ ਨਹੀ ਉਹਦੀ ਵਾਰੀ |
ਰਜਨੀ ਰੱਬ ਰਹਿਮ ਨਹੀ ਕਰਦਾ ਉਸ ਤੇ,
ਜਦ ਫੇਰਦਾ ਤੇਜ਼ ਕਟਾਰੀ |
ਦੋਹੜਾ
ਕਦੇ ਫਰੇਮ ਚੋਂ ਨਿਕਲਕੇ,
ਨਹੀਂ ਬੋਲਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ |
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਜੋ ਲਿਖੀਆਂ ਜਾਵਣ,
ਨਾ ਬਦਲ ਹੋਣ ਤਕਦੀਰਾਂ |
ਕਦੇ ਵੀ ਥਾਨ ਦਾ ਰੂਪ ਨਈਂ ਲੈਂਦੀਆਂ,
ਪਾਟੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਲੀਰਾਂ |
ਰਜਨੀ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਨਈਂ ਕਬਜੇ ਹੁੰਦੇ,
ਜੋ ਜਾਵਣ ਵਿੱਕ ਜਗੀਰਾਂ |
ਦੋਹੜਾ
ਰਸਤੇ ਮੰਜਿਲ ਦੇ ਔਖੇ ਹੋਵਣ,
ਸਦਾ ਸੌਖੇ ਆਪ ਬਣਾਈਏ |
ਇੱਜ਼ਤ ਦੇਣੀ ਸਿੱਖੀਏ ਪਹਿਲਾਂ,
ਜੇਕਰ ਇੱਜ਼ਤ ਚਾਹੀਏ |
ਬੇਹਿੰਮਤੀ ਨਾ ਆਵਣ ਦੇਈਏ,
ਜੇਕਰ ਰਿਜ਼ਕ ਕਮਾਈਏ |
ਰਜਨੀ,
ਵਾਹ-ਵਾਹ ਫੋਕੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕੰਮ ਦੀ,
ਨਿਮਾਣੇਂ ਸਦਾ ਸਦਵਾਈਏ |
ਦੋਹੜਾ
ਜਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਜੂਆ ਏ,
ਕੋਈ ਜਿੱਤ ਗਿਆ,ਕੋਈ ਹਾਰ ਗਿਆ |
ਜਿੰਦਗੀ ਛੂਕਦੇ ਦਰਿਆ ਵਰਗੀ,
ਕੋਈ ਆਰ ਗਿਆ,ਕੋਈ ਪਾਰ ਗਿਆ |
ਜਿੰਦਗੀ ਏ ਹੱਟ ਜ਼ਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦੀ,
ਕੁਝ ਨਕਦ ਗਿਆ,ਕੁਝ ਉਧਾਰ ਗਿਆ |
ਰਜਨੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਦੋ ਪਹਿਲੂ ਨੇ,
ਕੋਈ ਵਿਗਾੜ ਗਿਆ,ਕੋਈ ਸਵਾਰ ਗਿਆ |
