ਮਨ ਮੰਦਰ ਅੰਦਰ

ਰਜਨੀ ਵਾਲੀਆ
ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਮੰਦਰ ਅੰਦਰ,
ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਬਿਠਾਇਆ |
ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਦਿੱਤਾ ਉਸਨੇਂ,
ਤੇ ਜੋ-ਜੋ ਵੀ ਮੈਂ ਚਾਹਿਆ |
ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਮੰਦਰ ਅੰਦਰ,
ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਬਿਠਾਇਆ |

ਅੱਖਰਾਂ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਦਿੱਤਾ ਉਸਨੇ,
ਤੇ ਬਣੀਆਂ ਖੂਬ ਰਚਨਾਵਾਂ |
ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਤੇ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਨਾਲ,
ਭਰ ਗਈਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ |
ਉਸ ਮਾਲਕ ਨੇਂ ਕੋਲ ਬਿਠਾ ਕੇ,
ਮੈਨੂੰ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸਮਝਾਇਆ |
ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਮੰਦਰ ਅੰਦਰ,
ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਬਿਠਾਇਆ |

ਮਾਂ-ਬੋਲੀ ਨਾਲ ਲਗਨ ਲੱਗੀ ਤੇ,
ਤੇ ਮੈਂ ਕਰਦੀ ਉਸਦੀ ਵਡਿਆਈ |
ਅੱਖਰ ਬਿੰਦੀ, ਟਿੱਪੀ,ਕੰਨੇਂ ਨੇ,
ਮੇਰੀ ਅੰਦਰੋਂ ਰੂਹ ਰੁਸ਼ਨਾਈ |
ਮਨ ਦੇ ਕੋਰੇ ਵਰਕੇ ਉੱਤੇ ਅੱਜ,
ਨੀ ਅੱਖਰ-ਅੱਖਰ ਛਾਇਆ |
ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਮੰਦਰ ਅੰਦਰ,
ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਬਿਠਾਇਆ |

ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਂਗੂ ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੇ ਮੈਨੂੰ,
ਨੀ ਬੜੇ ਅੱਖਰ ਸੋਹਣੇਂ ਲਗਦੇ ਨੇਂ |
ਜਿਉਂ ਹਨੇਰਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸੋਹਣੇਂ,
ਜਗਮਗ ਦੀਪਕ ਜਗਦੇ ਨੇਂ |
ਅੱਖਰਾਂ ਲਈ ਸਨੇਹ ਮਾਲਕਾ,
ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤਾਈਂ ਸਮਾਇਆ |
ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਮੰਦਰ ਅੰਦਰ,
ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਬਿਠਾਇਆ |

ਮੈਂ ਕਾਦਰ ਦੀਆਂ ਸੱਭੇ ਮੰਨਾਂ ਤੇ,
ਸਖੀਏ ਕਾਦਰ ਵੀ ਮੇਰੀ ਮੰਨੇ |
ਕਾਗਜ਼ ਦੇ ਖੇਤੀਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਝੂਮਣ,
ਮੈਂ ਜਦ ਲੰਘਦੀ ਬੰਨੇ-ਬੰਨੇਂ |
ਐਸੀ ਮਿਹਰ ਸਾਈਂ ਦੀ ਹੋਈ ਮੀਂਹ,
ਉਸ ਅੱਖਰਾ ਦਾ ਵਰਸਾਇਆ |
ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਮੰਦਰ ਅੰਦਰ,
ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਬਿਠਾਇਆ |

ਮੈਨੂੰ ਮਾਣ ਮੇਰੀ ਮਾਂ-ਬੋਲੀ ਤੇ,
ਮੇਰੀ ਮਾਂ-ਬੋਲੀ ਜੱਗੋਂ ਪਿਆਰੀ |
ਐਂਵੇ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਪੂਰੇ ਆਲਮ,
ਤੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇਂ ਸਰਦਾਰੀ |
ਪੂਰੇ ਜੱਗ ਚ ਸਿੱਕਾ ਜਿੰਨਾਂ ,
ਆਪਣਾ ਹੈ ਮਾਣ ਨਾਲ ਚਲਵਾਇਆ |
ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਮੰਦਰ ਅੰਦਰ,
ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਬਿਠਾਇਆ |

ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਥਾਪੀ ਗਈ ਜਦ ਮੇਰੇ,
ਸਿਰ ਨਾ ਮੈਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਤੋਂ ਘਬਰਾਈ |
ਰਜਨੀ ਬੁਰਿਆਂ ਦੀ ਬੁਰਿਆਈ ਨਾ ਭੁੱਲੀ,
ਤੇ ਨਾ ਚੰਗਿਆਂ ਦੀ ਚੰਗਿਆਈ |
ਜਿੰਨਾਂ ਕਾਲਾ ਹਨੇਰਾ ਹੋਇਆ ਮੇਰਾ,
ਓਨਾਂ ਹੀ ਏ ਮਨ ਰੁਸ਼ਨਾਇਆ |
ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਮੰਦਰ ਅੰਦਰ,
ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਬਿਠਾਇਆ |