ਰਜਨੀ ਵਾਲੀਆ, ਕਪੂਰਥਲਾ
ਮਹਿਕਣ ਵੇਲੇ ਜਿੱਦਾਂ ਫੁੱਲ ਖੁਸ਼ਬੋ ਦੇਂਦੇ ਨੇ,
ਬਲਣ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਦੀਵੇ ਵੀ ਤਾਂ ਲੋਅ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਦੁੱਖ ਹਿਜਰ ਦਾ ਖਾ ਜਾਂਦਾ ਏ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਨੂੰ,
ਦਰਦ ਜਣੇ ਨਾਸੂਰ ਰੂਹ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਹ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਦਿਲ ਚੋਂ ਟੀਸ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉੱਠ-ਉੱਠ ਬਹਿੰਦੀ ਏ,
ਫੇਰ ਤਾਂ ਨੈਣ ਵਿਚਾਰੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਰੋ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਸਾਹਵਾਂ ਦੇ ਧਾਗੇ ਵਿੱਚ ਪੀੜ ਦੀ ਸੂਈ ਨਾਲ,
ਗਮ ਰਾਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹਨੇਰੇ ਹੰਝ ਪਰੋ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਕਿੱਥੇ ਲੱਗੀ ਏ ਅੱਗ ਤੇ ਕਿੱਦਾਂ ਬੁਝਣੀਂ ਏ,
ਮੰਨਦੇ ਨਹੀਂ ਸਕੂਨ ਪਤਾ ਨਾ ਥਹੁ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਜਦ-ਜਦ ਵੀ ਮੈਂ ਦਿਲ ਛੱਡ-ਛੱਡ ਕੇ ਰੋਂਦੀ ਹਾਂ,
ਦੁੱਖ ਦੇਵਣ ਬੈਠ ਸਲਾਹਵਾਂ ਕਦੀ ਖਲੋ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਦੁੱਖ-ਸੁੱਖ ਤਾਂ ਆਉਂਦੇ ਈ ਨੇਂ,
ਦੁੱਖ ਜੇ ਦੇਵਣ ਗਮ ਤਾਂ ਸੁੱਖ ਵੀ ਮੋਹ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਸੁਪਨਾ ਕਰਨਾ ਸਾਕਾਰ ਹੈ ਮੰਜਿ਼ਲ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ,
ਟੁੱਟਕੇ ਨੀਂਦ ਚ ਅਾਏ ਸੁਪਨੇ ਅੱਖ ਚੁਭੋ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਇੱਕ ਤਾਂ ਸਹਿਣ ਨਾ ਹੋਵੇ ਦੁੱਖ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਕੋਲੋਂ,
ਉੱਪਰੋਂ ਹੰਝ ਵਗ-ਵਗ ਕੇ ਮੁੱਖੜਾ ਧੋ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਆਪਣੇਂ ਹੀ ਤਾਂ ਮਾਰਨ ਵਿੱਚ ਮਝਧਾਰਾਂ ਦੇ,
ਮੈਂ ਸੱਚ ਆਖਾਂ ਤਾਂ ਧੋਖਾ ਗੈਰ ਕਦੋਂ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
ਤੂੰ ਰਜਨੀ ਕਰ ਇਤਬਾਰ ਜ਼ਮਾਨਾ ਮਾੜਾ ਨਹੀਂ,
ਪਰ ਮਾੜੇ ਹੋਵਣ ਓ ਜੋ ਬੂਹੇ ਢੋਅ ਦੇਂਦੇ ਨੇਂ |
